علی علیه السلام در خطبه 160 نهج البلاغه در جواب سؤال كسی كه
گفت:
كیف دفعكم قومكم عن هذا المقام و انتم احق به؟ فقال: یا اخا
بنی اسد انك لقلق الوضین. . .
تا آنجا كه تمثل جست به شعر معروف امرؤالقیس كه داستانی دارد:
ودع عنك نهباً صیح فی حجراته (و لكن حدیثاً ما حدیث
الرواحل) و هلم الخطب فی ابن ابی سفیان فلقد اضحكنی الدهر
بعد ابكائه و لاغرو واللّه، فیاله خطباً یستفرغ العجب ویكثر
الاود. . .
آذر بیگدلی می گوید:
پیرم و عادت طفلان دارم
به من این شوخی طبع ارزانی
گاه از خنده كنم گلریزی
گاه از گریه گلاب افشانی
گر كنم خنده، نه از بی خردی است
ور كنم گریه، نه از نادانی است
جلد سوم . ج3، ص: 362
اولم خنده ز بی دردی بود
آخرم گریه ز بی درمانی
رجوع شود به دفتر طف، نمره 84.