ولی در اینجا بعضی از مفسرین- و تفسیر المیزان بالخصوص- نظری داده اند كه نظر خوبی است.
ایشان می فرمایند: به قرینه اینكه این آیه در مقام این است كه به پیغمبر دستور می دهد تبلیغ كن و
چگونه تبلیغ كن، اینجا مقصود از تسبیح اسم، تسبیح خود همین الفاظ است، یعنی تنزیه كردنِ خود
همین الفاظ، همین اسم اَللّه، اسم رحمن، اسم رحیم. اگرچه اینها لفظاند ولی چون لفظهایی هستند كه
برای آن معنای مقدس و منزه به كار برده می شوند، اینها هم باید از یك سلسله آلودگیها منزه و
مقدس باشند، چطور؟
بعضی آلودگیها را كه شاید مورد عنایت این آیه نباشد عرض می كنم برای اینكه مطلب روشن
شود. مثلا به ما می گویند دست بی وضو به اسم «اللّه» نزنید، یعنی او را مقدس بشمارید، با اینكه اسم
«اللّه» لفظی است كه مثلا روی كاغذ با مركب نوشته شده است و یك كاغذ و مركب بیشتر نیست
ولی خود همین كاغذ و مركب چون نمایانگر آن معنای مقدس است احترام دارد. زیر دست و پا
نیندازید، دست بی وضو به آن نزنید. این در مقام كتابت.