تا اینجا وعده نسبت به آینده بود كه مطمئن باش، بعد یكمرتبه عطف به گذشته می كند و تذكر
می دهد:
أَ لَمْ یَجِدْكَ یَتِیماً فَآوی . این یك نوع تذكر به گذشته است. اول فرمود: خدا تو را رها نكرده
است و دست عنایت او [بر سر تو] هست و اگر هم وحی مدتی منقطع شده این یك مجالْ دادنی
است به تو و روح تو، نه بازگرفتن عنایت. حال به یادش می آورد و می گوید: به گذشته ات نگاه كن
چگونه همیشه دست عنایت الهی تو را اداره كرده و چگونه لطفش شامل حال تو بوده است. اول
می فرماید:
أَ لَمْ یَجِدْكَ یَتِیماً فَآوی آیا یك یتیم بی مأوی و بی پناهی نبودی و خدا تو را مأوی داد؟ !
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 613