عالم اهل سنت به نام ابن ابی الحدید می گوید: روزی از علی فارقی (که استاد او بود) پرسیدم: آیا فاطمه در ادعای فدک راستگو بود؟

او گفت: آری، پرسیدم: پس چرا ابوبکر ملک او را به او پس نداد؟

استاد تبسمی کرد و گفت: اگر آن روز، ابوبکر فدک را به مجرد ادعای فاطمه به او می داد؛ فردا ادعای خلافت را برای شوهرش علی می کرد و ابوبکر را از مسند پائین می کشید و ابوبکر چون او را راستگو دانسته بود نمی توانست پاسخی دهد. [1]

شهید مطهری در مورد فدک می فرماید:

یادم هست که از وقتی بچه بودم گاهی می‏دیدم بعضی افراد برایشان یک شبهه پیدا می‏شود که چرا حضرت زهرا با آن مقام عصمت و قداست رفت در مسجد پیغمبر و از مسئله فدک دفاع کرد، در حالی که آنها کسانی بودند که: وَ یُطْعِمونَ الطَّعامَ عَلی‏ حُبِّهِ مِسْکیناً وَ یَتیماً وَ اسیراً. انَّما نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ » [2]، یا علی خودش می‏گوید: وَ ما اصْنَعُ بِفَدَکٍ وَ غَیْرِ فَدَکٍ [3] و به قول شاعر فارسی:

آن که رست از جهان فدک چه کند *** آن که جست از جهت فلک چه کند

بعد من رسیدم به این جا که دو مسئله است: رفتن دنبال حق مغصوب برای نجات دادن حق یک مسئله است، یک ارزش بسیار عالی اسلامی و انسانی است، و رفتن برای این که گرسنه مانده‏ام، می‏خواهم شکمم را سیر کنم که صرفا انگیزه حیوانی داشته باشد مسئله دیگری است. اگر صرفا مسئله سیر شدن شکم باشد بله مسئله مهمی نیست. چنین انسانهایی که در حالی که گرسنه هستند آنچه دارند به دیگران می‏دهند آنجا هم می‏گفتند مال دیگران است. اما نه، یک وقت من مال و ثروت دارم، ایثار می‏کنم، حق خودم را خودم می‏دهم و به دیگری ایثار می‏کنم؛ ارزش این کار [محفوظ است.] یک وقت حق من را دیگری به زور می‏گیرد، اینجا اگر حقم را نگیرم ضد ارزش است، اگر بگیرم ارزش است. دنبال حق رفتن ارزش است. [4]